Een andere wereld: Bali

Vandaag ben ik een week bij het vrijwilligerswerk op Bali. Locatie Negara. Een andere wereld

Negara is een plaatsje in het westen van Bali. Een plek wat nog erg authentiek is. Toerisme heeft haar weg hier nog niet naartoe gevonden. De mensen kijken me aan alsof ik van een andere planeet kom. De Engelse taal beheersen ze hier zo goed als niet. Geen westerse gerechten te vinden of restaurants in die richting. 

Vorige week kwam ik na er heftige autorit laat in de avond aan bij mijn vrijwilligerswerk. Pakmus en Rusty hebben hun eigen kindertehuis. De meeste kinderen hebben nog ouders maar die zijn te arm om voor ze te zorgen. De kinderen zijn van de leeftijd 5-25 jaar. De ouderen zijn er alleen in het weekend en studeren door de week in Denpasar. Pakmus is dominee van de locale Christelijke gemeenschap en het geloof staat hier centraal. Het vrijwilligerswerk staat nog in zijn kinderschoenen. Nou ja schoenen, blote voeten. Ik schrok de eerste dag van het gebrek aan plannen en structuur om Engelse les te geven. Het plan is om Engelse les te geven aan de kinderen in het kindertehuis en op de kleuterschool. Ook op de kleuterschool is er nog geen idee hoe de vrijwilligers Engelse les kunnen geven. Na 3 dagen krijg ik versterking van Maartje en we maken samen een plan. 

De kinderen zijn er bijzonder en hartverwarmend. Ieder heeft zijn/haar eigen charme. Nano in het bijzonder. Een stoere jongen van 9 jaar. Creatief maar veel moeite met lezen en schrijven, ook in het Indonesisch. Tijdens het maken van een opdracht help ik hem door te herhalen. Het lukt hem niet. Ik voel zijn frustratie. In stilte huilt hij naast me. Mijn hart breekt. Hij merkt dat hij niet mee kan komen met de rest. Tijd en aandacht investeren is nodig om hem verder te krijgen in het lezen en schrijven. Ik hoop dat ze die hier gaan maken voor hem. 
Het verschil in niveau en emotionele welzijn is soms best groot en ik wou dat we meer continuïteit en middelen konden bieden. 
Een groot verschil in opvattingen over opvoeding. De kinderen liggen 's avonds rond 10 UUR!!! in bed. Als Pakmus en zijn vrouw in de avond weg zijn, laten ze de kinderen alleen achter. Dat zorgt soms voor Chaos. In Nederland waren de kinderen waarschijnlijk al uit huis geplaatst met de huidige manier van opvoeden. Zijn wij te gestructureerd of zij te makkelijk?

De dochter van Pakmus krijgt alles en is een diva. Mooie kleren, lekkere snacks en mobiele telefoon. De andere kinderen lopen in versleten kleren rond. Doet me denken aan Assepoester. Gedurende de middag maken de kinderen het terrein schoon. De kindjes van 7 jaar hebben maar les tot ongeveer 10 uur. De rest van de dag proberen ze zich hier te vermaken op het terrein. Er valt hier nog veel te verbeteren. 

De temperatuur begint te wennen. Het koude douche ook. Ik heb het hier ondanks de verbeterpunten erg naar mijn zin. De waardering en liefde van de kinderen is een warme deken en ik zou er graag een paar mee naar huis nemen om ze andere kansen te bieden. Nog 1,5 week te gaan. 

Wordt vervolgd...